ناسا چگونه به ۳۳ معدن‌چی شیلیایی کمک کرد؟

مهندسان ناسا در سال 2010 توانستند معدن‌چی‌های محبوس در عمق هفتصد متری را طی هفتاد روز تلاش، نجات دهند.

نوپانا: در قسمت قبل با اشاره به حادثه تلخ معدن یورت در آزادشهر، به این موضوع پرداختیم که دانشمندان ناسا چطور طی عملیات هفتاد روزه توانستند معدن‌چی‌های شیلیایی را که در عمق 700 متری محبوس شده بودند نجات دهند. در قسمت دوم و پایانی، به جزئیات بیشتری درباره این موضوع می‌پردازیم:

پس از ۶۹ روز حبس در عمق ۷۰۰ متری معدن سن خوزه، در تاریخ ۱۲ اکتبر ۲۰۱۰ سرانجام عملیات نجات معدن‌چی‌ها آغاز شد. در این حادثه، تنها راه ارتباطی معدن‌چی‌ها با بیرون، یک تونل به قطر ۶۸ سانتیمتر بود. مأموران امداد و نجات کپسول‌هایی حاوی آب، غذا و اکسیژن را از داخل این تونل، به ۳۳ معدن‌چی‌ منتقل کرده‌ و یک وسیله ویدیویی و پخش صدا هم در اختیار این افراد قرار دادند تا بتوانند با خارج تماس بگیرند.

از طریق کپسولی با نام قفنوس، محموله‌هایی برای ۳۳ معدن‌چی، با موفقیت ارسال شد. این محموله‌ها شامل مواد غذایی ضروری و قندی برای زنده‌ماندن و برخی داروهای ضروری می‌شد. کپسول با سرعت یک متر در ثانیه حرکت می‌کند و هر سفر کپسول از عمق معدن تا سطح زمین حدوداً ۱۵ دقیقه طول می‌کشد. این کپسول در عملیات نجات، نقش اصلی را بازی می‌کرد.

کپسول‌های فینیکس، ققنوس‌هایی نجات‌بخش

کپسول فینیکس، اتاقک استوانه‌ای بود که توسط گروه ASMAR نیروی دریائی کشور شیلی، برای نجات معدن‌چی‌های گرفتار شده در حادثه معدن به‌کار ‌گرفته شد. نام این کپسول از مرغ افسانه‌ای ققنوس (Phoenix) گرفته شده‌است.

این کپسول توسط نیروی دریائی شیلی، با همکاری آژانس فضائی ایالات متحده آمریکا (NASA) طراحی و ساخته شد. قطر آن ۵۴ سانتی متر و ۸ چرخ در بالا و پائین آن قرارداده شده‌ بود تا نوسان‌های آن را در موقع عبور در کانال حفاری شده به حداقل برساند. در داخل کپسول محلی برای قراردادن چند کپسول اکسیژن و میکروفونی برای تماس با گروه نجات در سطح زمین تعبیه شده بود. همچنین این کپسول دارای سیستمی بود که در شرایط اضطراری، این امکان را به‌وجود می‌آورد که بخش پایینی آن را از بخش بالایی آن جدا کرد.

در آن زمان سه نوع از این کپسول ساخته شده بود:  فینیکس ۱، که قطر بیشتری از دو نوع دیگر دارد و برای امتحان در کانالی که با سرمته T-130 حفاری شده بکار رفت و تا عمق ۶۱۰ متر امتحان شد. فینیکس ۲، که دارای سیستم قرقره اتریشی بوده و در جریان نجات معدن‌چی‌ها به‌کار می‌رفت. و همچنین فینیکس ۳، که بعنوان کپسول رزرو بود و از آن استفاده نشد.

عملیات نجات

در جریان عملیات نجات، تست‌های نهایی روی کپسول های نجات انجام شد تا اطمینان را به 100 درصد برساند. علاوه بر آن، تیم فنی، تیم پزشکی، تیم نجات و تیم متخصصان معدن در یک همکاری خوب، عملیات را به نحو احسن انجام دادند. فاصله زمانی برآوردشده میان نجات هر معدن‌چی تا معدن‌چی بعدی، کمی کمتر از یک ساعت بود؛ یعنی قرار بود که تقریباً هر 45 دقیقه یک نفر را از معدن نجات دهند. ساعت 6 بعد ازظهر چهارشنبه به وقت محلی، عملیات نجات شروع شد و آنها توانستند بامداد 5 شنبه و زودتر از پیش‌بینی‌ها معدن‌چی‌ها را نجات دهند. جالب توجه است که ابتدا حدس زده می‌شد که 4 ماه وقت لازم است تا آنها بیرون آورده شوند.

پس از نجات معدن‌چی‌ها، نگهداری کپسول فینیکس ۲ موضوع اختلاف بین شهرداری شهر و سازندگان و دولت شیلی قرارگرفت. دولت در مناطق مختلف کشور نمایشگاه فناوری دایر کرد و این کپسول که دستاورد مهمی برای آنها محسوب می‌شد را به نمایش گذاشت و در نهایت آن‌ را در یک موزه بزرگ قرار دادند. فینیکس ۱ نیز در نمایشگاه ۲۰۱۰ شانگهای شرکت داده ‌شد. در حال حاضر این کپسول در موزه تاریخ طبیعی واشنگتن با عنوان «در برابر تمام مشکلات: نجات معدن‌چی‌های شیلی» در معرض نمایش قرار دارد.

 هدف پیشرفت فناوری در وهله اول تسهیل زندگی انسان و نجات جان او است و این حادثه بزرگ، نمونه خوبی برای اثبات این ادعا است. حادثه‌ای که در 17 روز اول از 69 روزی که گرفتار شده بودند، حتی کسی نمی‌دانست آنها زنده هستند یا مرده. چرا که هیچ ارتباطی بین دنیای زیرزمینی و بیرونی ایجاد نشده بود. جالب اینجاست که حتی بعد از عملیات، به لطف استفاده از فناوری‌های روز، هیچکدام از نجات‌یافتگان در وضع وخیمی به‌سر نمی‌برد و آخر این داستان هولناک، که لحظه لحظه آن توسط 2 هزار خبرنگار به تمام جهان مخابره می‌شد، به یک جشن ملی و حتی جهانی ختم شد.

ناسا چگونه به 33 معدن‌چی شیلیایی کمک کرد؟ (قسمت اول)