دو دلیل عمده تعلل در کار و زندگی

برای رسیدن به خواسته‌ها همیشه زمان داریم فقط باید اراده کنیم.

نوپانا: احساسی که بعضی از ما نسبت به رقابت‌های المپیک داریم، حسی شبیه عشق و نفرت همزمان است. وقتی مسابقات ورزشی المپیک را می‌بینیم برای لحظه‌ای دوست داریم ما هم به جای قهرمانان باشیم و حسی را که آنها تجربه می‌کنند، ما نیز تجربه کنیم. اما خیلی زود متوجه می‌شویم دیگر برای حضور در چنین میدانی فرصت و اراده کافی نداریم.

یکی از دغدغه‌های اصلی که ذهن اغلب انسان‌ها با آن روبه‌رو است، زمان است. ما زمان را به زودگذر بودن می‌شناسیم و اغلب افسوس زمان‌های از دست‌رفته را می‌خوریم. مثلاً در مورد شروع یک کسب‌وکار یا تغییر شغل فکر می‌کنیم فرصت نداریم یا به قول معروف پیر شده‌ایم. اما نکته جالب در مورد زمان این است که هیچ‌کدام از ما نمی‌دانیم چقدر زمان داریم، باید یاد بگیریم که از آن به بهترین نحو استفاده کنیم، هیچ‌وقت برای شروع کردن دیر نیست.

ما همه درون خود این موضوع را می‌دانیم که می‌توانیم به هرچه می‌خواهیم برسیم اما اینکه بهانه‌جویی می‌کنیم دو دلیل عمده دارد:

شروع کردن سخت است

تغییر وضعیت، مسئله‌ای است که برای اکثر انسان‌ها بسیار سخت و دشوار به نظر می‌رسد. ما همیشه دوست داریم ثبات داشته باشیم و در آن باقی بمانیم، به همین دلیل برای ما سخت است وضعیت فعلی خود را که به آن عادت کرده‌ایم رها کنیم و با چالش‌های جدیدی روبه‌رو شویم.

شاید فکر می‌کنیم توان مقابله با موانع و مشکلات جدید را نداریم یا برای مبارزه با مشکلات پیر هستیم و انرژی کافی نداریم. ذهن ما در همه دوره‌های زندگی، توانایی‌های خارق‌العاده دارد و ما از قدرت‌های خود کاملاً بی‌خبر هستیم. تا در شرایطی که مجبور به استفاده از توانایی‌های خود باشیم قرار نگیریم، متوجه این موضوع نمی‌شویم که چقدر شگفت‌انگیز هستیم.

اولین قدم همیشه سخت و دشوار است، به همین دلیل بهتر است از راحت‌ترین بخش کار شروع کنیم. همچنین باید به خود انگیزه و انرژی بدهیم و هرروز از خود بپرسیم چه عواملی باعث می‌شود ما به هدف نزدیک‌تر شویم. با تکرار و تمرین می‌توانیم ذهن خود را به سمتی هدایت کنیم که هرروز قدرتمندتر و برای رسیدن به هدف آماده‌تر شود. باورهای غلط فقط و فقط با تمرین از بین می‌روند.

(همچنین بخوانید: پنجاه نکته برای پیشرفت در کارآفرینی)

نگرانی درباره نرسیدن به نتیجه دلخواه

زمانی که به نتیجه فکر می‌کنیم، هم خوشحال می‌شویم و هم ناراحت. ناراحتی از این بابت که ممکن است دقیقاً به همان چیزی که تصور می‌کنیم نرسیم، یا اصلاً رویای ما هیچ‌وقت عملی نشود و تلاشی که می‌کنیم بیهوده باشد. این نگرانی همیشه در طول مسیر با ما هست و حتی خیلی از ما ترجیح می‌دهیم اصلاً وارد مسیر نشویم زیرا از نرسیدن به نتیجه واهمه داریم.

البته ناگفته نماند که دیگران هم در این مورد بی‌تأثیر نیستند. دوستان و اطرافیان ما می‌توانند با حرف‌های مأیوس‌کننده، ما را در راه رسیدن به خواسته‌ها دلسرد کنند. جالب است که خیلی از اطرافیان، اگر در موقعیت ما باشند دقیقاً همان کاری را انجام می‌دهند که به ما توصیه می‌کنند انجام ندهیم.

برای غلبه بر این نگرانی باید هدف خود را واقع‌بینانه انتخاب کنیم و به پشتکار خود ایمان داشته باشیم. همچنین با افرادی معاشرت کنیم که حس بهتری نسبت به کاری که انجام می‌دهیم به ما بدهند و مشوق ما باشند.

هرکدام از ما آرزو و رویایی داریم که همیشه می‌خواستیم به تحقق بپیوندد. بهتر است هرچه زودتر با یک تصمیم قاطع شروع کنیم، فکر کردن به سن و سال و دوره‌ای که در آن هستیم را رها کنیم و برای رسیدن به خواسته‌ها، دیگر وقت تلف نکنیم.

منبع

(همچنین بخوانید: چگونه با ناکامی‌های خود صلح کنیم)