محصول این استارتآپ اپلیکیشنی است که نحوه همدردی پزشک با بیماران را آموزش میدهد.
نوپانا: مراجعه به پزشک عملی سرگرمکننده میتواند باشد. بهخصوص زمانی که ارتباط خوب میان پزشک و بیمار منجر به احترام متقابل میان آنها میشود و تجربه حاصل از آن بسیار خوشایند و مفید است. بر اساس مجموعهای از تحقیقات در دانشگاه ایندیانا و پریدو ایندیانا (Indiana University–Purdue University Indianapolis) وقتیکه رابطه پزشک و بیمار خارج از موضوع درمانی مطرح میشود و همدلی در جریان آن اتفاق میافتد، روند درمان با شکست مواجه میشود.
امبر کومر (Amber Comer) پروفسور دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت، دادههایی در جهت مطالعه برنامه سنجش افزایش میزان همدردی و انتقال فکر از میان پزشکان جمعآوری کرده است. اگر این دادهها نتایج موفقیتآمیزی را نشان دهند، کومر و همکار تحقیقاتیاش، سارا کانرث (Sara Konrath) تصمیم دارند استارتآپی را در جهت توسعه این اپلیکیشن راهاندازی کنند.
این دو محقق تحقیقات خود را با هدف سنجش چرایی نگاههای متفاوت پزشکان و بیماران نسبت به همدردی آغاز کردند. کومر خود با یک پزشک ازدواج کرده و بهعنوان یک فرد اخلاقی در سیستم سلامت (IU) خدمت کرده است. او درخصوص موضوع عدم ارتباط پزشک و بیمار بسیار متعجب است. از همین رو کومر معتقد است که بیماران تفاوت میان پزشک خوب و بد را نمیدانند و در هر صورت میان پزشک و بیمار یک تفسیر متفاوت از همدردی وجود دارد. کومر بهعنوان بخشی از مطالعه خود، نحوه صحبت متخصصان مغز و اعصاب با همراهان بیماری که دچار سکته مغزی شده است را میسنجد.
بعد از مشاهده مکالمات آنها، او با پزشک مربوطه و همراهان بیمار گفتوگویی را انجام میدهد تا به قضاوتهای هر دو طرف درخصوص چگونگی همدردی میانشان دست یابد. کومر متوجه شده است که اغلب پزشکان گمان میکنند که حد بالای همدردی را نسبت به بیمار و اعضای خانوادهاش نشان میدهند، درحالیکه بیماران اینگونه فکر نمیکنند و آنچه بهعنوان رفتار حرفهای و مؤثر از سوی پزشکان تعریف میشود برای بیمار بهگونهای، غیرشخصی و ناهنجار است.
به گزارش نوپانا، کومر عدم ارتباط میان پزشک و بیمار را با کتاب «زبان عشق» میسنجد که در آن اشاره شده است که مردان، مریخ و زنان، سیاره ونوس هستند. او میگوید که اگر پزشکان با زبان همدلانه مشترک همچون خود بیمار صحبت نکنند بیماران همدردی دکتر خود را درک نخواهند کرد. همچنین وقتیکه زمان محدودی در اختیار پزشک مربوطه است که به درمان بیمار خود بپردازد هر ارتباط سازنده و قابل اجرایی نقد میشود؛ اما ایجاد یک پیوند روی شکاف همدردی که میان آنها وجود دارد در روند بهبود بیمار بسیار اهمیت دارد.
کومر وکانرث قصد دارند برای استفاده از دادههای اولیهای که به دست آورده بودند اپلیکیشن پیام متنی را توسعه دهند که این کار با دانشجویان پزشکی که در بیمارستان و درمانگاهها تحت نظارت پزشک اصلی به ویزیت بیماران میپردازند، امتحان خواهد شد. برنامهای هم طراحی خواهد شد که در فواصل زمانی منظم برای دانشجویان پزشکی بهعنوان یادآورنده انجام همدلی، عمل کند که درواقع یک آموزش ویژه در خصوص نحوه همدردی آنها با بیماران را فراهم میکند. برای مثال لمس کردن بازوی بیمار در فضایی خارج از محیط آزمایشی، خندیدن و نگاه کردن به چشمان بیمار، شیوهای است که میتواند میزان همدردی را افزایش دهد.
اگر موفقیتآمیز بودن این برنامه در طی مراحل آزمایش ثابت شود، کومر و کانرث در جهت حمایت از تجاریسازی ایده خود، سرمایهگذار درخواست خواهند کرد. آنها همچنین در پی این خواهند بود که شخصی را برای همکاری درزمینهٔ بازاریابی و پیشرفت اپلیکیشن خود استخدام کنند.
کومر تأکید میکند که انگیزهاش برای فروش این اپلیکیشن بیشتر برای کمک به ارتباط بهتر پزشک و بیمار است و دستیابی به سود در درجه دوم اهمیت قرار دارد. در حقیقت به عنوان همسر یک پزشک، او فکر میکند که بخشی از مشکلات ممکن است به خاطر انتظارات غیر واقعی بیماران باشد که در اثر تماشای فیلمهای پزشکی از تلویزیون ایجاد شده است.